ܒܫܡ ܐܝܬܝܐ ܡܬܘܡܝܐ ܐܠܨܝ ܐܝܬܘܬ‌ܐ ܕܟܠ ܐܚܝܕ

ܐܝܓܢܐܛܝܘܣ ܦܛܪܝܪܟܐ ܕܟܘܪܣܝܐ ܫܠܝܚܝܐ ܕܐܢܛܝܘܟܝܐ ܘܕܟܠܗ̇ ܡܕܢܚܐ

ܘܪܝܫܐ ܓܘܢܝܐ ܕܥܕܬܐ ܣܘܪܝܝܬܐ ܐܪܬܕܘܟܣܝܬܐ ܕܒܟܠܗ̇ ܬܒܝܠ

ܕܗܘ ܙܟܝ ܩܕܡܝܐ ܕܒܝܬ ܥܝܘܐܨ ܡ̄

 

«سر الكهنوت المقدس»

 

قال الرسول بولس: «ولا يأخذ أحد هذه الوظيفة بنفسه،

بل المدعو من اللّـه كما هرون أيضاً»(عب 5: 4)

 

نهدي البركة الرسولية والأدعية الخيرية إلى أخوتنا الأجلاء صاحب الغبطة مار باسيليوس توماس الأول مفريان الهند، وأصحاب النيافة المطارنة الجزيل وقارهم، وحضرات أبنائنا الروحيين نواب الأبرشيات والخوارنة والرهبان والقسوس والراهبات والشمامسة الموقّرين والشماسات الفاضلات، ولفيف أفراد شعبنا السرياني الأرثوذكسي المكرّمين، شملتهم العناية الربّانية بشفاعة السيدة العذراء مريم والدة الإله ومار بطرس هامة الرسل وسائر الشهداء والقديسين، آمين.

أيها الأحباء، نتفقّد خواطركم العزيزة، ونهديكم البركة الرسولية والأدعية الخيرية، ونقول:

إن سر الكهنوت المقدس، هو موهبة إلهية يُنعم اللّـه بها على أناس يختارهم من بين المؤمنين ويدعوهم فيلبّون الدعوة ويكرّسون حياتهم لخدمته تعالى ويأخذون الرسامة الشرعية القانونية بعمل الروح القدس وقوته، وبذلك ينالون سلطاناً يميّزهم عن غيرهم في أمر خدمة الكنيسة والولاية عليها، (مت10: 1 ـ 15 ولو10: 1 ـ 12) بحسب سلطة الدرجة التي ينالونها، ومنح أسرارها الإلهية لمن يستحقونها بانتظام من تعميد وتقديس وحلّ التائبين، وعزل الخبثاء الشاذين والهراطقة المجرمين غير التائبين، وإقامة الصلوات العامة وإرشاد المؤمنين ورعايتهم (يو20: 21 ـ 23 وأع20 و1بط 5).

أجل، عندما كان الرب يسوع يكمّل تدابيره الإلهية في الجسد، انتخب له اثني عشر رسولاً وسبعين تلميذاً جاعلاً منهم وكلاء سرائره (1كو4: 1) وأودع إليهم القيام بالخدم الدينية والأسرار الكنسية (لو6: 13) وبهذا الصدد نقرأ في الإنجيل المقدس قوله: «ولما كان النهار دعا تلاميذه واختار منهم اثني عشر الذين سمّاهم أيضاً رسلاً»(لو6: 13) «فتقدم يسوع وكلّمهم قائلاً: دفع إليّ كل سلطان في السماء وعلى الأرض فاذهبوا وتلمذوا جميع الأمم وعمّدوهم باسم الآب والابن والروح القدس»(مت 28: 18و19) «فقال لهم يسوع أيضاً: سلام لكم كما أرسلني الآب أرسلكم أنا ولما قال هذا نفخ وقال لهم: اقبلوا الروح القدس من غفرتم خطاياه تغفر له ومن أمسكتم خطاياه أمسكت» (يو20: 21 ـ 23). وبحسب تعليم بعض آبائنا أن الرب رسم رسله أساقفة عندما «أخرجهم خارجاً إلى بيت عنيا ورفع يديه وباركهم وفيما هو يباركهم انفرد عنهم وأصعد إلى السماء» (لو24: 50 و51) وبموجب الرسامة ينال الأسقف: سلطان التعليم والتبرير والتقديس والرعاية والقضاء. وقد أسس الرب سر الكهنوت مباشرة بعد الإعلان عن تأسيس الكنيسة على أثر اعتراف الرسول بطرس به بأنه ابن اللّـه الحي، فقال لبطرس: «طوبى لك يا سمعان بن يونا إن لحماً ودماً لم يعلن لك لكن أبي الذي في السموات وأنا أقول لك أيضاً أنت بطرس و على هذه الصخرة أبني كنيستي وأبواب الجحيم لن تقوى عليها وأعطيك مفاتيح ملكوت السموات فكل ما تربطه على الأرض يكون مربوطاً في السموات وكل ما تحلّه على الأرض يكون محلولاً في السموات» (مت16: 17 ـ 19). وأشار الرسل إلى هذا السر وأقاموا قسوساً في كل مدينة (أع13: 2و3) وجاء في سفر أعمال الرسل ما يأتي: «وبينما هم يخدمون الرب ويصومون قال الروح القدس: افرزوا لي برنابا وشاول للعمل الذي دعوتهما إليه،  فصاموا حينئذ وصلّوا ووضعوا عليهما الأيادي ثم أطلقوهما» (أع 13: 2و3). كما نقرأ عن انتخابهما قسوساً لإتمام الخدمة في الكنائس قول كاتب سفر أعمال الرسل عن بولس وبرنابا: «ثم رجعا إلى لسترة وإيقونية وأنطاكية يشددان أنفس التلاميذ ويعظانهم أن يثبتوا في الإيمان وأنه بضيقات كثيرة ينبغي أن ندخل ملكوت اللّـه وانتخبا لهم قسوساً في كل كنيسة ثم صلّيا بأصوام واستودعاهم للرب الذي كانوا قد آمنوا به» (أع14: 21 ـ 23). والرسول بولس يحث تلميذه تيموثاوس على رسامة الكهنة بقوله: «لا تهمل الموهبة التي فيك المعطاة لك بالنبوة مع وضع أيدي المشيخة»(1تي4: 14). ويذكر الرسول بولس لتلميذه تيطس الشروط التي يجب أن تتوفر في القسس قائلاً: «وأما أنت فتكلم بما يليق بالتعليم الصحيح أن يكون الأشياخ صاحين ذوي وقار متعقلين أصحاء في الإيمان والمحبة والصبر»(تي2: 1 ـ 2). ويقول الرسول بولس في رسالته إلى العبرانيين عن موهبة القسوسية: «ولا يأخذ أحد هذه الوظيفة بنفسه بل المدعو من اللّـه كما هرون أيضاً»(عب 5: 4). كما يقول أيضاً: «فوضع اللّـه أناساً في الكنيسة أولاً رسلاً ثانياً أنبياء ثالثاً معلمين ثم قواتٍ وبعد ذلك مواهب شفاء أعواناً تدابير وأنواع ألسنة»(1كو 12: 28) فالأساقفة الآن هم خلفاء الرسل نالوا الأسقفية بوساطة وضع اليد التي وضعت عليهم (أع 14: 23) وانتخبوا لهم قسوساً في كل كنيسة، وهذه الخلافة مستمرة حتى اليوم.

وبهذا الصدد يقول الرسول بولس: «وما سمعته مني بشهود كثيرين أودعه أناساً أمناء يكونون أكفاء أن يعلموا آخرين أيضاً»(2تي 2: 2).

ففي كنيستنا ثلاث درجات كهنوتية واضحة في الإنجيل المقدس وهي:

1 ـ الأسقفية أي النظارة والرعاية الروحية العامة والسامية وهي تخصّ الرؤساء بين أعلى وأدنى في السلطة والعلاقات الإدارية وهي ثلاث رتب: البطريركية والمطرانية والأسقفية.

2 ـ القسوسية (أع14: 23 وتي1: 5): الراهب الكاهن (الربان) والخوري وهذا كان يسام قديماً كمعاون للأسقف على الأرياف وهو الآن المتقدم بالكهنة في الكنيسة الواحدة أو الأبرشية الواحدة، ثم رتبة القسيس. وصاحب هذه الرتبة بشكل عام يقدّم الأسرار المقدسة والخدم الروحية كلها ما عدا المختصّة بالأسقف التي منها رسامة الكهنة الشمامسة ومنح الوظائف الكنائسية في الأبرشية. ومما تجب ملاحظته أولاً: إن هذه الرتب الثلاث كانت موجودة في كهنوت العهد القديم الذي تغيّر بأكمل منه في العهد الجديد أي كان فيه أحبار وكهنة ولاويون. ثانياً: إن هذه الرتب الثلاث تشبه رتب الطغمات العلوية، فإنها ثلاث أيضاً ولذلك يقول القديس اقليميس الإسكندري: إن درجات الأساقفة والكهنة والشمامسة تشبه المجد الملائكي. ثالثاً: إن كل رتبة من هذه الرتب الثلاث ينطوي تحتها ثلاث درجات لتكون جملتها تسعاً على مثال رتب السماويين.

3 ـ الشماسية أي الخدمة للّه (أع6: 6 و1تي3: 8 ـ 10) ورتبها هي الشماس الإنجيلي والأفدياقون المسمّى الرسائلي ثم القارئ ثم المرتل كما أن الأرخدياقون هو رئيس الشمامسة كافة في الأبرشية الواحدة.

إن خادم سر الكهنوت هو الأسقف وحده الذي له وحده حق وضع اليد على رأس المرتسم (أع6: 6 و13: 2و3). وإن القسم المنظور من سر الكهنوت هو وضع يد الأسقف على رأس المرشّح للكهنوت والصلاة الخاصة لهذا السر إذ يطلب الأسقف لأجل المرتسم فتحلّ عليه النعمة من الروح القدس. أما القسم غير المنظور فهي النعمة التي ينالها المرتسم من اللّـه وسلطان حل الخطايا وربطها والتعليم والتهذيب والتبرير والتقديس.

إن ثمار سر الكهنوت هي حفظ درجات الكهنوت في الكنيسة والالتزام بحفظ النظام والعمل بالواجبات والامتيازات للرعاة والرعايا، وتوزيع الرعاة نِعَم اللّـه وبركاته على الرعايا وممارستهم أسرار الكنيسة السبعة طبقاً لما يحق لهم بدرجاتهم ورتبهم الكهنوتية، وتعليم المؤمنين حقائق الدين المسيحي المبين والتحلي بالفضائل السماوية السامية ليقيموا من أنفسهم قدوة صالحة للمؤمنين بالكرازة بالإنجيل المقدس وبالكلام والعمل فيتمجّد بهم اسم الآب السماوي. وإكرام المؤمنين ذوي الرتب الكهنوتية ومحبة الإكليروس للمؤمنين وسعيهم لخلاص نفوسهم «لأن كل رئيس كهنة مأخوذ من الناس يقام لأجل الناس في ما للّه لكي يقدم قرابين وذبائح عن الخطايا قادراً أن يترفق بالجهال والضالين إذ هو أيضاً محاط بالضعف ولهذا الضعف يلتزم أنه كما يقدم عن الخطايا لأجل الشعب هكذا أيضاً لأجل نفسه» (عب 5: 1 ـ 3). فعلى الكهنة والأساقفة أن يهتموا بخلاص نفوس المؤمنين «اِحترِزوا إذاً لأَنفسِكم ولِجمِيعِ الرَّعِيَّةِ التِي أَقامكم الرُّوح القدس فِيها أَساقفة لِتَرْعُوا كنِيسة اللّـه التِي اقْتَنَاها بدمِهِ (أع20: 28) وعلى المسيحيين المؤمنين أن يكرّموا كهنتهم ورعاتهم لأنهم خدّام المسيح ووكلاء أسرار اللّـه (1كو4: 1) وبهذا الصدد يقول الرسول بولس: «نسألكم أيها الإخوة أن تعرفوا الذين يتعبون بينكم ويدبرونكم في الرب وينذرونكم» (1تس5: 12 وعب13: 7). وقد قال الرب يسوع لهم: «من يقبلكم يقبلني» (مت10: 40) و«الذي يسمع منكم يسمع مني والذي يرذلكم يرذلني» (لو10: 16) فإكراماً للرب يسوع يكرم خدامه.

وبمناسبة الصوم الأربعيني المقدس نسأل الرب أن يتقبل صومكم وصلواتكم وصدقاتكم ويؤهلكم لتحتفلوا بعيد القيامة المجيد ببهجة وسرور وصحّة تامة بشفاعة السيدة القديسة العذراء مريم والدة الإله ومار بطرس هامة الرسل وسائر الشهداء والقديسين وكل عام وأنتم بخير. ܘܐܒܘܢ ܕܒܫܡܝܐ ܘܫܪܟܐ.

صدر عن قلايتنا البطريركية في دمشق – سورية

في السابع من شهر شباط سنة ألفين وتسعة

وهي السنة التاسعة والعشرون لبطريركيتنا

 

ܒܫܡ ܐܝܬܝܐ ܡܬܘܡܝܐ ܐܠܨܝ ܐܝܬܘܬ‌ܐ ܕܟܠ ܐܚܝܕ

ܐܝܓܢܐܛܝܘܣ ܦܛܪܝܪܟܐ ܕܟܘܪܣܝܐ ܫܠܝܚܝܐ ܕܐܢܛܝܘܟܝܐ ܘܕܟܠܗ̇ ܡܕܢܚܐ

ܘܪܝܫܐ ܓܘܢܝܐ ܕܥܕܬܐ ܣܘܪܝܝܬܐ ܐܪܬܕܘܟܣܝܬܐ ܕܒܟܠܗ̇ ܬܒܝܠ

ܕܗܘ ܙܟܝ ܩܕܡܝܐ ܕܒܝܬ ܥܝܘܐܨ ܡ̄

 

«ܐܪܙܐ ܩܕܝܫܐ ܕܟܗܢܘܬܐ»

 

ܐܡܪ ܦܘܠܘܣ ܫܠܝܚܐ ܕ«ܠܐ ܗܘܐ ܠܢܦܫܗ ܐ̱ܢܳܫ ܢܳܣܶܒ ܐܝܩܪܐ܆

ܐܠܐ ܐܰܝܢܐ ܕܡܬܩܪܐ ܡܢ ܐܠܗܐ ܐܝܟܢܐ ܕܐܗܪܘܢ» (ܥܒ̄ܪ̈ ܗ: ܕ)

ܒܽܘܪܟܬܐ ܫܠܺܝܚܳܝܬܐ ܘܰܨܠܰܘ̈ܳܬܐ ܡܳܪ̈ܳܢܳܝܳܬܐ ܡܫܰܟܢܺܝܢܢ ܠܐܚ̈ܝܢ ܡܥܰܠܰܝ̈ܐ܆ ܛܘܒܬܢܘܬܗ ܕܡܪܝ ܒܰܣܶܝܠܝܘܣ ܬܐܘܡܐܣ ܩܰܕܡܳܝܐ ܡܰܦܪܝܳܢܐ ܕܗܶܢܕܽܘ܆ ܡܺܝܛܪ̈ܳܦܘܠܺܝܛܐ ܪ̈ܳܡܰܝ ܐܝܩܪܐ܆ ܘܰܒܢ̈ܰܝܳܐ ܕܺܝܠܰܢ ܪ̈ܽܘܚܳܢܳܝܶܐ ܟܽܘܪ̈ܳܝܶܐ ܘܕܰܝܪ̈ܳܝܶܐ ܘܩܰܫܺܝ̈ܫܶܐ ܘܕܰܝܪ̈ܳܝܳܬܐ ܘܰܡܫܰܡܫܳܢ̈ܐ ܘܰܡܫܰܡ̈ܫܳܢܝܳܬܐ܆ ܘܫܰܪܟܐ ܕܥܰܡܐ ܕܝܠܢ ܣܽܘܪܝܳܝܐ ܐܳܪܬܕܘܟܣܳܝܐ ܕܰܒܟܽܠܳܗ̇ ܬܺܒܶܝܠ ܡܝܰܩܪܐ. ܢܛܺܝܪ̈ܶܐ ܬܶܗܘܽܘܢ ܒܰܒܛܺܝܠܽܘܬܐ ܡܳܪܳܢܳܝܬܐ܆ ܒܰܨܠܰܘ̈ܳܬܐ ܕܰܒܬܘܠܬܐ ܡܪܝܡ ܘܰܕܡܳܪܝ ܦܛܪܘܣ ܪܺܝܫܐ ܕܰܫܠܺܝܚ̈ܐ ܘܫܰܪܟܐ ܕܣܳܗܕ̈ܶܐ ܘܩܰܕ̈ܝܫܶܐ ܐܰܡܺܝܢ܀

ܚܰܒܝ̈ܒܝܢ܆ ܒܳܬܰܪ ܥܽܘܩܳܒܐ ܕܥܰܠ ܗܳܠܶܝܢ ܝܰܩܺܝܪ̈ܶܐ ܕܺܝܠܟܘܢ܆ ܒܽܘܪܟܬܐ ܫܠܺܝܚܳܝܬܐ ܘܰܨܠܘܬܐ ܐܰܒܳܗܳܝܬܐ ܠܟܘܢ ܡܫܰܟܢܺܝܢܢ܆ ܘܳܐܡܪܝܢ:

ܐ̱ܪܙܐ ܩܕܝܫܐ ܕܟܗܢܘܬܐ܆ ܡܰܘܗܰܒܬܐ ܐܺܝܬܰܘܗ̱ܝ ܐܰܠܳܗܳܝܬܐ܆ ܕܒܳܗ̇ ܡܰܫܦܰܥ ܐܠܗܐ ܛܰܝܒ̈ܘܳܬܗ ܥܠ ܒܢܰܝ̈ܢܳܫܳܐ ܗܳܢܽܘܢ ܕܠܗܘܢ ܓܳܒܶܐ ܡܶܢ ܡܗܰܝܡܢ̈ܐ܆ ܘܩܳܪܐ ܠܗܘܢ܆ ܘܡܶܫܬܰܡܥܺܝܢ ܠܰܩܪܳܝܬܶܗ ܘܦܳܪܫܝܢ ܗܶܢܘܢ ܠܗܘܢ ܠܬܫܡܫܬܗ܆ ܘܰܡܩܰܒܠܝܢ ܣܝܳܡܺܝܕܐ ܢܳܡܽܘܣܳܝܐ ܩܳܢܽܘܢܐܝܬ ܒܚܰܝܠܐ ܘܣܽܘܥܪܳܢܐ ܕܪܘܚܐ ܩܰܕܺܝܫܐ. ܘܗܟܢܐ ܫܘܠܛܢܐ ܩܳܢܶܝܢ ܡܶܢ ܐܠܗܐ ܕܠܗܘܢ ܦܪܰܫ ܡܢ ܐ̱ܚܪ̈ܳܢܶܐ ܒܥܕܬܗ. (ܡܬܝ ܝ: ܐ ـ ܝܗ܆ ܠܘܩܐ ܝ: ܐ-ܝܒ) ܘܠܦܘܬ ܫܘܠܛܢܐ ܕܕܪܓܐ ܕܠܗ ܡܩܰܒܠܝܢ܆ ܡܫܰܟܢܺܝܢ ܐ̱ܪ̈ܙܐ ܕܝܠܗ̇ ܠܗܳܢܘܢ ܕܠܗܘܢ ܫܳܘܶܝܢ ܡܛܟܣܐܝܬ܆ ܡܶܢ ܟܺܝܬ ܡܥܡܘܕܝܬܐ ܘܩܘܕܫܐ ܘܰܫܪܳܝ ܬܝ̈ܒܐ܆ ܘܡܪܚܩܢܘܬ ܒܝ̈ܫܐ ܘܠܐ ܢܡܘ̈ܣܝܐ ܘܠܗܪ̈ܛܝܩܐ ܘܠܐ ܬܝ̈ܒܐ܆ ܘܡܩܝܡܢܘܬ ܨܠܘ̈ܬܐ ܓܰܘ̈ܳܢܳܝܳܬܐ ܘܰܡܫܰܒܠܳܢܽܘܬ ܡܗܝ̈ܡܢܐ ܘܪܳܥܝܽܘܬܗܘܢ (ܝܘܚܢܢ ܟ: ܟܐ ـ ܟܓ܆ ܦܪ̄ܟ ܟ܆ ܬܘܒ ܐ ܦܛܪ̄ ܗ).

ܟܕ ܕܝܢ ܡܫܰܠܶܡ ܗ̱ܘܐ ܡܪܢ ܝܶܫܘܥ ܡܕܒܪܢܘܬܗ ܕܒܰܒܣܰܪ܆ ܓܒܳܐ ܠܗ ܬܪܥܣܪ ܫܠܝܚ̈ܐ ܘܫܒܥܝܢ ܬܠܡܝ̈ܕܐ܆ ܘܰܥܒܰܕ ܐܢܘܢ ܪ̈ܒܝ ܒ̈ܬܐ ܕܐ̱ܪ̈ܙܘܗܝ (ܐ ܩܘ̄ܪ ܕ: ܐ)܆ ܘܰܐܓܥܶܠ ܝܰܗܒ ܠܗܘܢ ܕܰܢܫܰܡܠܽܘܢ ܠܬܫܡܫܬܐ ܬܰܘܕܝܬܳܢܳܝܬܐ ܘܐ̱ܪ̈ܙܐ ܕܥܕܬܐ
(ܠܘ ܘ: ܝܓ). ܘܥܠ ܗܢܐ ܫܪܒܐ ܩܪܝܢܢ ܒܐܘܢܓܠܝܘܢ ܩܕܝܫܐ ܕ«ܟܕ ܢܶܓܗܰܬ܆ ܩܪܳܐ ܠܬܰܠܡܺܝ̈ܕܰܘܗ̱ܝ ܘܰܓܒܳܐ ܡܢܗܘܢ ܬܪܥܣܪ. ܗܳܢܘܢ ܕܫܠܺܝ̈ܚܶܐ ܫܰܡܺܝ ܐܢܘܢ» (ܠܘ̄ ܘ: ܝܓ). «ܘܰܩܪܶܒ ܝܫܘܥ ܡܰܠܶܠ ܥܡܗܘܢ ܘܶܐܡܪ ܠܗܘܢ: ܐܶܬܺܝܗܶܒ ܠܝ ܟܠ ܫܘܠܛܢ ܒܫܡܝܐ ܘܒܐܪܥܐ. ܘܐܝܟܢܐ ܕܫܰܕܪܰܢܝ ܐܳܒܝ܆ ܡܫܰܕܰܪ ܐ̱ܢܐ ܠܟܘܢ. ܙܠܘ ܗܟܝܠ ܬܠܡܕܘ ܟܠܗܘܢ ܥܡ̈ܡܐ ܘܐܥܡܕܘ ܐܢܘܢ ܒܫܡ ܐܒܐ ܘܒܪܐ ܘܪܘܚܐ ܕܩܘܕܫܐ» (ܡܬܝ ܟܚ: ܝܚ ـ ܝܛ) «ܐܶܡܰܪ ܠܗܘܢ ܕܶܝܢ ܬܘܒ ܝܶܫܽܘܥ: ܫܠܡܐ ܥܡܟܘܢ. ܐܝܟܢܐ ܕܫܰܕܪܰܢܝ ܐܳܒܝ ܐܳܦ ܐܶܢܐ ܡܫܰܕܰܪ ܐ̱ܢܐ ܠܟܘܢ. ܘܟܕ ܐܶܡܰܪ ܗܠܝܢ܆ ܢܦܰܚ ܒܗܘܢ ܘܐܡܪ ܠܗܘܢ: ܩܒܠܘ ܪܘܚܐ ܕܩܘܕܫܐ. ܐܶܢ ܬܶܫܒܩܽܘܢ ܚܛܗ̈ܐ ܠܐ̱ܢܳܫ܆ ܢܶܫܬܰܒܩܽܘܢ ܠܶܗ. ܘܶܐܢ ܬܶܐܚܕܘܢ ܕܐ̱ܢܳܫ܆ ܐܰܚܺܝܕܺܝܢ» (ܝܘ̄ ܟ: ܟܐ ـ ܟܓ). ܘܰܠܦܽܘܬ ܡܰܠܦܳܢܘܬܐ ܕܡܢܗܘܢ ܕܐܒܗ̈ܬܐ ܕܝܠܢ܆ ܕܠܡ: ܡܪܢ ܐܣܪܚ ܠܰܫܠܺܝ̈ܚܰܘܗܝ ܐܦܣܩܘ̈ܦܐ ܟܕ «ܐܦܩ ܐܢܘܢ ܥܕܡܐ ܠܒܝܬ ܥܢܝܐ܆ ܘܰܐܪܺܝܡ ܐܺܝܕ̈ܰܘܗ̱ܝ ܘܒܰܪܶܟ ܐܶܢܘܢ. ܘܰܗܘܳܐ ܟܰܕ ܡܒܰܪܶܟ ܠܗܘܢ܆ ܐܶܬܦܪܶܫ ܡܢܗܘܢ ܘܰܣܠܶܩ ܠܫܡܝܐ» (ܠܘܩܐ ܟܕ: ܢ ـ ܢܐ). ܘܰܒܝܰܕ ܣܝܳܡܺܝܕܐ ܡܩܰܕܶܐ ܐܦܣܩܘܦܐ ܫܘܠܛܢܐ ܕܡܠܦܢܘܬܐ ܘܙܽܘܕܳܩܐ ܘܩܘܕܳܫܐ ܘܪܳܥܝܘܬܐ ܘܕܺܝܢܐ. ܫܰܬܐܣܶܗ ܓܝܪ ܡܪܢ ܝܫܘܥ ܠܐ̱ܪܙܐ ܗܢܐ ܕܟܗܢܘܬܐ ܡܶܚܕܐ ܕܰܐܘܕܰܥ ܥܠ ܫܽܘܬܳܐܣ ܥܺܕܬܐ܆ ܟܰܕ ܐܰܘܕܝ ܦܛܪܘܣ ܫܠܝܚܐ ܕܺܐܝܬܰܘܗܝ ܒܪܗ ܕܐܠܗܐ ܚܰܝܐ. ܐܶܡܪ ܓܝܪ ܠܫܶܡܥܘܢ: «ܛܘܒܝܟ ܫܡܥܘܢ ܒܪܗ ܕܝܘܢܐ: ܕܒܣܪܐ ܘܕܡܐ ܠܐ ܓܠܐ ܠܟ܆ ܐܠܐ ܐܳܒܝ ܕܒܰܫܡܰܝܐ. ܐܳܦ ܐܶܢܐ ܐܳܡܰܪ ܐܢܐ ܠܟ: ܕܰܐܢ̱ܬ ܗ̱ܘ ܟܺܐܦܐ ܘܥܠ ܗܳܕܐ ܟܺܐܦܐ ܐܶܒܢܶܝܗ̇ ܠܥܕܬܝ ܘܬܰܪ̈ܥܐ ܕܫܝܘܠ ܠܐ ܢܚܣܢܘܢܗ̇܆ ܠܟ ܐܶܬܠ ܩܠܝܕ̈ܐ ܕܡܠܟܘܬܐ ܕܰܫܡܰܝܐ܆ ܘܟܠ ܡܕܡ ܕܬܶܐܣܽܘܪ ܒܐܪܥܐ ܢܗܘܐ ܐܰܣܺܝܪ ܒܰܫܡܰܝܐ܆ ܘܡܕܡ ܕܬܶܫܪܶܐ ܒܰܐܪܥܐ ܢܶܗܘܶܐ ܫܪܶܐ ܒܰܫܡܰܝܐ» (ܡܬܝ ܝܘ: ܝܙ ـ ܝܛ). ܘܚܰܘܺܝܘ ܫܠܺܝ̈ܚܶܐ ܠܐ̱ܪܙܐ ܗܢܐ ܘܰܐܣܪܰܚܘ ܩܰܫܺܝ̈ܫܐ ܒܟܽܠ ܡܕܺܝܢܐ (ܦܪ̄ܟ ܝܓ: ܒ ـ ܓ). ܘܰܐܡܺܝܪ ܒܣܶܦܪܐ ܕܦܪܟܣܝܣ ܕܠܡ «ܟܰܕ ܗܶܢܘܢ ܨܳܝܡܺܝܢ ܗ̱ܘܰܘ ܘܡܶܬܟܰܫܦܺܝܢ ܠܐܠܗܐ܆ ܐܳܡܪܐ ܠܗܘܢ ܪܘܚܐ ܕܩܘܕܫܐ: ܦܪܽܘܫܘ ܠܝ ܠܫܳܐܘܠ ܘܰܠܒܰܪܢܰܒܐ܆ ܠܰܥܒܳܕܐ ܐܰܝܢܐ ܕܶܐܢܐ ܩܪܺܝܬ ܐܶܢܘܢ. ܘܒܳܬܰܪ ܕܨܳܡܘ ܘܨܰܠܺܝܘ܆ ܣܳܡܘ ܥܠܝܗܘܢ ܐܝܕܐ ܘܫܰܕܰܪܘ ܐܶܢܘܢ» (ܦܪ̄ܟ ܝܓ: ܒ ـ ܓ). ܘܩܳܪܶܝܢܢ ܬܘܒ ܕܰܐܝܟܰܢܐ ܐܳܦ ܗܢܘܢ ܩܰܫܺܝ̈ܫܐ ܓܒܰܘ ܠܡܽܘܠܳܝ ܣܢܺܝܩܽܘܬܐ ܕܬܶܫܡܶܫܬܐ ܕܥܕܬܐ. ܟܬܺܝܒ ܓܶܝܪ ܒܣܶܦܪܐ ܕܰܦܪܰܟܣܺܝܣ ܥܰܠ ܦܘܠܘܣ ܘܒܰܪܢܰܒܐ: «ܘܰܗܦܰܟܘ ܘܶܐܬܰܘ ܠܗܘܢ ܠܠܽܘܣܛܪܰܐ ܡܕܺܝܢ̱ܬܐ ܘܠܺܐܝܩܳܢܺܘܳܢ ܘܠܰܐܢܛܺܝܘܟܺܝܰܐ܆ ܟܕ ܡܫܰܪܪܺܝܢ ܗ̱ܘܰܘ ܢܰܦ̈ܫܳܬܗܘܢ ܕܬܰܠܡܺܝܕ̈ܐ܆ ܘܒܳܥܶܝܢ ܗ̱ܘܰܘ ܡܢܗܘܢ ܕܰܢܩܰܘܽܘܢ ܒܗܰܝܡܢܘܬܐ܆ ܘܳܐܡܪܺܝܢ ܗ̱ܘܘ ܠܗܘܢ ܕܒܐܘܠܨܢܐ ܣܰܓܝܐܐ ܘܳܠܶܐ ܠܡܶܥܰܠ ܠܡܰܠܟܘܬܗ ܕܐܠܗܐ ܘܰܐܩܺܝܡ ܠܗܘܢ ܒܟܠ ܥܕܬܐ ܩܰܫܺܝ̈ܫܐ܆ ܟܰܕ ܨܳܝܡܺܝܢ ܗ̱ܘܰܘ ܥܡܗܘܢ ܘܰܡܨܰܠܶܝܢ܆ ܘܡܰܓܥܠܺܝܢ ܗ̱ܘܰܘ ܠܗܽܘܢ ܠܡܳܪܰܢ ܗܰܘ ܕܗܰܝܡܶܢܘ ܒܗ» (ܦܪ̄ܟ ܝܕ: ܟܐ ـ ܟܓ). ܦܘܠܘܣ ܫܠܺܝܚܐ ܕܝܢ ܡܳܠܶܟ ܠܛܺܝܡܬܐܘܣ ܬܠܡܝܕܗ ܕܟܗܢܐ ܢܣܪܚ܆ ܟܰܕ ܐܡܪ: «ܠܐ ܬܶܒܣܶܐ ܒܡܘܗܒܬܐ ܕܺܐܝܬ ܒܟ܆ ܗܳܝ ܕܶܐܬܝܰܗܒܰܬ ܠܟ ܒܰܢܒܺܝܘܬܐ ܘܒܰܣܝܳܡ ܐܺܝܕܐ ܕܩܰܫܺܝܫܘܬܐ» (ܐ ܛܝ̄ܡ ܕ: ܝܕ). ܘܰܟܬܒ ܦܘܠܘܣ ܠܛܺܛܘܣ ܬܠܡܝܕܗ ܕܐܝܟܢܐ ܠܡ ܙܳܕܶܩ ܕܢܗܘܐ ܩܰܫܺܝܫܐ܆ ܟܕ ܐܳܡܰܪ: «ܐܰܢ̱ܬ ܕܶܝܢ ܡܰܠܶܠ ܡܕܡ ܕܝܳܐܶܐ ܠܝܽܘܠܦܳܢܐ ܚܠܺܝܡܐ. ܘܰܐܠܶܦ ܕܢܗܘܘܢ ܩܰܫܺܝ̈ܫܐ ܥܺܝܪܺܝܢ ܒܪ̈ܶܥܝܳܢܰܝܗܘܢ. ܘܢܗܘܘܢ ܢܰܟܦܺܝܢ. ܘܢܶܗܘܽܘܢ ܕܟܶܝܢ. ܘܢܶܗܘܽܘܢ ܚܠܺܝܡܺܝܢ ܒܗܰܝܡܳܢܽܘܬܐ ܘܰܒܚܽܘܒܐ ܘܒܰܡܣܰܝܒܪܳܢܘܬܐ» (ܛܛܘܣ ܒ: ܐ ـ ܒ). ܘܒܐܓܪܬܗ ܕܰܠܘܳܬ ܥܒܪ̈ܝܐ܆ ܟܬܰܒ ܥܰܠ ܡܰܘܗܰܒܬܐ ܕܩܰܫܝܫܘܬܐ ܘܐܡܪ: «ܘܠܐ ܗܘܐ ܠܢܦܫܗ ܐ̱ܢܳܫ ܢܳܣܶܒ ܐܝܩܪܐ܆ ܐܠܐ ܐܰܝܢܐ ܕܡܶܬܩܪܶܐ ܡܶܢ ܐܠܗܐ ܐܝܟܢܐ ܕܐܗܪܘܢ» (ܥܒ̄ܪ̈ ܗ: ܕ). ܘܐܡܪ ܠܗܘܢ: «ܣܳܡ ܓܝܪ ܐܠܗܐ ܒܥܕܬܗ܆ ܠܘܩܕܡ ܫܠܺܝ̈ܚܐ. ܒܳܬܪܗܘܢ ܢܒܝ̈ܐ. ܒܳܬܰܪܗܘܢ ܡܰܠܦܢ̈ܐ܆ ܒܳܬܰܪܗܘܢ ܥܳܒܕ̈ܝ ܚܰܝ̈ܠܐ܆ ܒܳܬܰܪܗܘܢ ܡܰܘܗܰܒܬܐ ܕܳܐܣܝܘܬܐ. ܘܡܥܕܪ̈ܢܐ ܘܡܕܒܪ̈ܢܐ ܘܰܙܢܰܝ̈ܳܐ ܕܠܶܫܢ̈ܐ» (ܐ ܩܘ̄ܪ ܝܒ: ܟܚ). ܐܦܣܩܘܦ̈ܐ ܓܝܪ ܕܝܰܘܡܢ܆ ܬܰܚܠܘ̈ܦܐ ܐܢܘܢ ܕܰܫܠܺܝ̈ܚܐ ܗܳܢܘܢ ܕܰܢܣܰܒܘ ܠܐܦܣܩܘܦܘܬܐ ܒܰܣܝܳܡ ܐܺܝܕܐ ܗܰܘ ܕܰܥܠܰܝܗܽܘܢ ܐܶܬܬܣܝܡ (ܦܪ̄ܟ ܝܕ: ܟܓ). ܘܰܓܒܰܘ ܠܗܘܢ ܩܰܫܺܝ̈ܫܐ ܒܟܠ ܥܺܕܬܐ. ܘܰܥܕܰܟܝܠ ܗܕܐ ܐܰܡܺܝܢܐ ܒܥܕܬܐ.

ܘܥܠ ܗܢܐ ܫܪܒܐ ܐܶܡܪ ܦܘܠܘܣ ܫܠܝܚܐ: «ܘܐܝܠܝܢ ܕܰܫܡܰܥܬ ܡܶܢܝ ܒܝܕ ܣܳܗ̈ܕܐ ܣܰܓܺܝ̈ܐܐ܆ ܗܳܢܶܝܢ ܐܰܓܥܶܠ ܠܐ̱ܢܳܫ̈ܳܐ ܡܗܰܝܡܢ̈ܐ܆ ܐܰܝܠܝܢ ܕܡܳܛܝܐ ܒܺܐܝܕ̈ܝܗܘܢ ܐܳܦ ܠܐ̱ܚܪ̈ܢܐ ܠܡܰܠܳܦܽܘ» (ܒ ܛܝ̄ܡ ܒ: ܒ).

ܐܝܬ ܒܗ̇ ܓܝܪ ܒܥܺܕܬܐ ܕܝܠܢ܆ ܬܠܬܐ ܬܶܓܡ̈ܐ ܟܳܗ̈ܢܳܝܶܐ ܗܳܢܘܢ ܕܺܝܕܺܝܥܝܢ ܠܰܟܬܒܐ ܩܰܕܝܫܐ܆ ܘܐܝܬܝܗܘܢ:

ܐ ـ ܐܦܣܩܘܦܘܬܐ: ܗܳܢܰܘ ܕܝܢ ܕܰܘܩܽܘܬܐ ܘܪܳܥܝܘܬܐ ܪܘܚܳܢܳܝܬܐ ܕܓܰܘܳܢܳܝܐ ܘܰܡܥܰܠܝܐ܆ ܘܰܦܪܺܝܫܐ ܠܪ̈ܝܫܢܐ ܕܐܝܬ ܒܰܝܢܳܬܗܘܢ ܕܰܡܥܰܠܰܝ ܘܰܡܬܰܚܬܰܝ ܒܫܘܠܛܳܢܗ ܘܰܐܣܺܝܪܘܬܗ ܡܕܰܒܪܳܢܳܝܬܐ. ܘܰܬܠܳܬܐ ܐܢܘܢ ܕܰܪ̈ܓܶܐ ܕܝܠܗ̇: ܦܛܪܝܪܟܘܬܐ܆ ܘܡܝܛܪܦܘܠܝܛܘܬܐ ܘܐܦܣܩܘܦܘܬܐ.

ܒ ـ ܩܫܝܫܘܬܐ (ܦܪ̄ܟ ܝܕ: ܟܓ. ܛܛܘܣ ܐ: ܗ): ܘܐܝܬܝܗ̇ ܕܝܪܝܐ ܟܗܢܐ (ܪܒܢ)܆ ܘܟܘܪܝܐ. ܟܘܪܝܐ ܡܰܢ ܡܶܬܬܰܣܪܰܚ ܗ̱ܘܐ ܡܶܢ ܩܕܺܝܡ ܕܢܶܗܘܶܐ ܡܥܰܕܪܢܐ ܠܐܦܣܩܘܦܐ ܕܩܽܘܪ̈ܝܳܐ. ܝܘܡܢ ܕܝܢ ܟܗܢܐ ܕܩܰܕܡܳܝ ܗ̱ܘ ܒܝܬ ܟܗܢ̈ܐ ܒܥܺܕܬܐ ܚܕܐ ܐܰܘ ܒܰܚܕܐ ܡܰܪܥܝܬܐ. ܟܢ ܕܪܓܐ ܕܩܰܫܝܫܘܬܐ: ܡܪܐ ܕܝܢ ܕܕܪܓܐ ܗܢܐ܆ ܓܰܘܳܢܳܐܺܝܬ܆ ܡܫܰܡܶܫ ܠܐ̱ܪ̈ܙܐ ܩܕ̈ܝܫܐ ܘܬܫܡܫ̈ܬܐ ܪ̈ܘܚܢܝܬܐ ܟܠܗܝܢ ܠܒܰܪ ܡܶܢ ܗܳܢܶܝܢ ܕܰܦܪ̈ܺܝܫܳܢ ܠܐܦܣܩܘܦܐ ܐܰܝܟ ܗܳܝ ܕܡܰܣܪܚܳܢܽܘܬ ܟܳܗܢ̈ܐ ܘܡܫܡܫܢ̈ܐ ܘܫܽܘܟܳܢ ܫܶܕ̈ܬܶܐ ܥܺܕ̈ܬܳܢܳܝܳܬܐ ܒܓܘ ܡܰܪܥܝܬܐ. ܗܰܘ ܡܐ ܕܙܳܕܶܩ ܠܰܢ ܠܡܶܕܰܥ܆ ܩܰܕܡܳܝܰܬ: ܕܠܰܡ ܗܳܠܶܝܢ ܬܶܓܡ̈ܐ ܬܠܳܬܐ ܫܟܺܝܚܺܝܢ ܗ̱ܘܰܘ ܐܳܦ ܒܟܳܗܢܽܘܬܐ ܕܥܰܬܺܝܩܬܐ܆ ܐܠܐ ܐܶܬܓܡܰܪܘ ܘܶܐܫܬܰܡܠܺܝܘ ܒܰܚܕܰܬܐ. ܗܳܢܰܘ ܕܶܝܢ ܐܝܬ ܟܽܘܡܪ̈ܐ ܘܟܳܗ̈ܢܐ ܘܠܶܘܳܝ̈ܶܐ. ܕܬܰܪܬܶܝܢ ܕܶܝܢ: ܕܠܡ ܗܠܝܢ ܬܓܡ̈ܐ ܬܠܬܐ܆ ܠܬܶܓܡ̈ܐ ܥܶܠܳܝ̈ܶܐ ܕܳܡܶܝܢ܆ ܗܳܢܘܢ ܕܳܐܦ ܡܶܢ ܬܠܬܐ ܬܶܓܡ̈ܐ ܡܶܬܩܰܝܡܺܝܢ ܠܦܘܬ ܩܕܝܫܐ ܡܪܝ ܩܠܝܡܝܣ ܕܐܠܟܣܢܕܪܝܐ ܕܶܐܡܪ ܕܠܡ: ܬܓ̈ܡܐ ܕܶܐܦܣܩܽܘܦ̈ܐ ܘܰܕܟܳܗܢ̈ܐ ܘܕܰܡܫܰܡܫܳܢ̈ܐ܆ ܠܗ ܠܫܘܒܚܐ ܡܠܐܟܝܐ ܕܳܡܶܝܢ. ܕܬܠܬܐ ܬܘܒ: ܕܠܰܡ ܟܽܠ ܬܶܓܡܐ ܡܶܢ ܗܠܝܢ ܬܠܬܐ܆ ܬܠܬܐ ܕܰܪ̈ܓܶܐ ܐ̱ܚܪ̈ܳܢܶܐ ܚܳܡܶܠ܆ ܕܢܶܗܘܽܘܢ ܒܛܽܘܦܣܐ ܕܬܶܓܡ̈ܐ ܫܡܰܝܢ̈ܐ.

ܓ ـ ܡܫܡܫܢܘܬܐ ܗ̄ ܬܫܡܫܬܗ ܕܐܠܗܐ (ܦܪ̄ܟ ܘ: ܘ܆ ܬܘܒ ܐ ܛܝ̄ܡ ܓ: ܚ ـ ܝ)܆ ܘܐܝܬ ܒܗ̇: ܡܫܡܫܢܐ ܐܘܢܓܠܝܐ܆ ܘܐܦܘܕܝܩܢܐ܆ ܘܩܳܪܽܘܝܐ ܘܡܙܡܪܢܐ. ܘܐܝܬ ܒܗ̇ ܬܘܒ ܐܪܟܕܝܩܘܢ ܕܐܝܬܘܗܝ ܪܺܝܫܐ ܕܟܽܠܗܘܢ ܡܫܰܡܫܳܢ̈ܐ ܕܚܕܐ ܡܪܥܝܬܐ.

ܡܫܡܫܢܐ ܓܝܪ ܕܐ̱ܪܙܐ ܕܟܳܗܢܽܘܬܐ܆ ܐܦܣܩܘܦܐ ܐܝܬܘܗܝ ܕܠܗ ܒܰܠܚܽܘܕ ܙܶܕܩܐ ܐܺܝܬ ܕܰܢܣܺܝܡ ܐܺܝܕܐ ܥܠ ܪܺܝܫܐ ܕܡܶܬܬܰܣܪܚܳܢܐ (ܦܪ̄ܟ ܘ: ܘ. ܬܘܒ ܝܓ: ܒ ـ ܓ). ܡܢܳܬܐ ܕܝܢ ܡܶܬܚܰܙܝܳܢܝܬܐ ܕܐ̱ܪܙܐ ܕܟܳܗܢܘܬܐ܆ ܣܝܳܡܺܝܕܐ ܐܺܝܬܶܝܗ̇ ܕܶܐܦܣܩܘܦܐ ܕܥܰܠ ܪܺܝܫܗ ܕܗܰܘ ܕܰܓܒܶܐ ܠܟܳܗܢܽܘܬܐ܆ ܘܰܨܠܽܘܬܐ ܕܰܦܪܺܝܫܐ ܠܗܳܢܐ ܐ̱ܪܙܐ. ܟܕ ܒܳܥܶܐ ܐܦܣܩܘܦܐ ܡܛܠ ܡܶܬܬܣܪܚܢܐ ܗܳܝ ܕܬܰܓܶܢ ܥܠܰܘܗܝ ܛܝܒܘܬܐ ܕܪܘܚܐ ܩܕܝܫܐ. ܒܪܰܡ ܡܢܳܬܐ ܕܝܢ ܠܐ ܡܶܬܚܰܙܝܳܢܺܝܬܐ܆ ܛܝܒܘܬܐ ܐܝܬܝܗ̇ ܕܠܗ̇ ܡܬܬܣܪܚܢܐ ܡܩܰܒܶܠ ܡܶܢ ܐܠܗܐ܆ ܘܫܘܠܛܢܐ ܕܰܫܪܳܝܐ ܘܰܐܣܺܝܪܽܘܬ ܚܛܗ̈ܐ܆ ܘܡܠܦܢܘܬܐ܆ ܘܡܪܕܘܬܐ܆ ܘܙܽܘܕܳܩܐ ܘܩܽܘܕܳܫܐ.

ܦܐܪ̈ܐ ܓܝܪ ܕܐ̱ܪܙܐ ܕܟܳܗܢܽܘܬܐ܆ ܢܳܛܽܘܪܽܘܬܐ ܐܢܘܢ ܕܕܰܪ̈ܓܶܐ ܟܳܗ̈ܢܳܝܶܐ ܒܥܕܬܐ܆ ܘܰܐܚܺܝܕܘܬܐ ܕܛܽܘܟܳܣܐ ܘܫܘܡܠܳܝ ܬܶܫܡ̈ܫܬܐ܆ ܘܐܝܩܳܪ ܪ̈ܳܥܰܘܳܬܐ ܘܰܒܢ̈ܝ ܡܪܥܝܬܐ܆ ܘܫܽܘܟܳܢ ܛܝܒܘ̈ܬܐ ܘܒܘܪ̈ܟܬܐ ܒܝܕ ܪ̈ܳܥܰܘܳܬܐ ܠܰܒܢ̈ܝ ܡܪܥܝܬܐ܆ ܘܡܫܡܫܢܘܬܐ ܕܫܰܒܥܐ ܐ̱ܪ̈ܙܐ ܕܥܕܬܐ ܡܢ ܟܠ ܬܓܡܐ ܠܦܘܬ ܙܕܩܐ ܕܕܪܓܐ ܕܝܠܗ ܟܗܢܝܐ. ܘܡܠܦܢܘܬ ܡܗܝܡܢ̈ܐ ܫܪܝܪ̈ܬܐ ܕܗܝܡܢܘܬܐ ܡܫܺܝܚܳܝܬܐ܆ ܘܡܶܨܛܰܒܬܳܢܽܘܬܐ ܕܒܰܡܝܰܬܪ̈ܬܐ ܪ̈ܳܡܳܬܐ ܘܰܫܡܰܝܳܢ̈ܝܳܬܐ ܕܰܕܡܽܘܬܐ ܛܳܒܬܐ ܢܩܺܝܡܘܢ ܡܢ ܢܰܦ̈ܫܳܬܗܘܢ ܠܰܡܗܰܝܡܢ̈ܐ ܒܝܕ ܟܳܪܽܘܙܘܬܐ ܕܒܐܘܢܓܠܝܘܢ ܩܰܕܺܝܫܐ܆ ܒܡܠܬܐ ܘܒܰܥܒܳܕܐ܆ ܕܰܒܗܽܘܢ ܢܶܫܬܰܒܰܚ ܫܡܗ ܕܐܒܐ ܫܡܰܝܳܢܐ. ܘܐܝܩܳܪ ܡܗܝܰܡܢ̈ܐ ܠܡܳܪ̈ܰܝ ܬܓܡ̈ܐ ܟܗܢ̈ܝܐ܆ ܘܚܘܒܐ ܕܰܩܠܝܪܘܣ ܕܠܰܡܗܰܝܡܢ̈ܐ܆ ܘܪܶܗܛܐ ܕܝܠܗܘܢ ܕܡܶܛܽܠ ܦܽܘܪܩܳܢܐ ܕܢܰܦ̈ܫܳܬܗܘܢ ܡܛܠ «ܟܠ ܪܰܒ ܟܽܘܡܪ̈ܐ ܓܝܪ ܕܡܶܢ ܒܢܰܝ̈ܢܳܫܐ ܗܳܘܶܐ: ܚܠܳܦ ܒܢܰܝ̈ܢܳܫܐ ܩܳܐܶܡ ܥܰܠ ܐܰܝܠܶܝܢ ܕܕܰܐܠܳܗܐ ܐܶܢܶܝܢ܆ ܕܰܢܩܰܪܶܒ ܩܘܪ̈ܒܳܢܐ ܘܕܶܒ̈ܚܐ ܚܠܦ ܚܛܗ̈ܐ܆ ܐܝܢܐ ܕܡܶܫܟܰܚ ܕܢܰܡܶܟ ܢܰܦܫܶܗ܆ ܘܢܶܚܰܫ ܥܡ ܐܝܠܝܢ ܕܠܐ ܝܳܕܥܺܝܢ ܘܛܳܥܶܝܢ܆ ܡܛܠ ܐܦ ܗܽܘ ܟܪܝܗܘܬܐ ܠܒܺܝܫ܆ ܘܡܶܛܽܠܬܗ̇ ܚܰܝܳܒ ܗ̱ܘ. ܕܰܐܝܟܢܐ ܕܰܚܠܳܦ ܥܰܡܐ܆ ܗܳܟܰܢܐ ܐܦ ܚܠܦ ܢܰܦܫܗ ܢܩܰܪܶܒ ܥܠ ܚܛܳܗ̈ܰܘܗ̱ܝ» (ܥܒ̄ܪ̈ ܗ: ܐ ـ ܓ). ܐܝܬ ܠܗܘܢ ܓܝܪ ܠܟܗ̈ܢܐ ܘܐܦܣܩܘ̈ܦܐ܆ ܕܠܦܘܪܩܢܐ ܕܢܰܦ̈ܫܬܐ ܕܰܡܗܰܝܡܢ̈ܐ ܢܺܐܨܦܽܘܢ: «ܐܶܙܕܰܗܪ ܗܳܟܝܠ ܒܢܰܦܫܟܘܢ ܘܰܒܟܽܠܗ̇ ܡܰܪܥܺܝܬܐ܇ ܗܳܝ ܕܰܐܩܺܝܡܟܘܢ ܒܳܗ̇ ܪܘܚܐ ܕܩܘܕܫܐ ܐܦܣܩܘ̈ܦܐ ܕܬܶܪܥܘܢ ܠܥܕܬܗ ܕܐܠܗܐ ܗܳܝ ܕܰܩܢܳܗ̇ ܒܰܕܡܶܗ» (ܦܪ̄ܟ ܟ: ܟܚ) ܘܗܳܟܘܳܬ ܐܳܦ ܙܳܕܶܩ ܠܗܘܢ ܠܰܡܫܺܝ̈ܚܳܝܶܐ ܡܗܰܝܡܢ̈ܐ܆ ܕܰܠܟܳܗܢ̈ܐ ܘܪ̈ܳܥܰܘܳܬܐ ܕܺܝܠܗܘܢ ܐܝܩܪܐ ܢܶܦܠܓܽܘܢ܆ ܕܰܡܫܰܡܫܢ̈ܐ ܐܢܘܢ ܕܰܡܫܝܚܐ ܘܪ̈ܰܒܰܝ ܒ̈ܬܐ ܕܐ̱ܪ̈ܳܙܰܘܗܝ ܕܐܠܗܐ
(ܐ ܩܘ̄ܪ ܕ: ܐ). ܘܥܠ ܗܢܐ ܫܪܒܐ ܟܬܰܒ ܦܘܠܘܣ ܫܠܝܚܐ ܟܕ ܐܳܡܰܪ: «ܒܳܥܶܝܢܢ ܕܝܢ ܡܢܟܘܢ ܐܚ̈ܝ܆ ܕܰܗܘܰܝܬܘܢ ܝܳܕܥܺܝܢ ܠܰܐܝܠܶܝܢ ܕܠܳܐܶܝܢ ܒܟܘܢ܆ ܘܩܳܝܡܺܝܢ ܒܰܐܦ̈ܰܝܟܘܢ ܒܡܳܪܰܢ܆ ܘܡܰܠܦܺܝܢ ܠܟܘܢ» (ܐ ܬܣ̄ܠܘ ܗ: ܝܒ܆ ܥܒ̄ܪ̈ ܝܓ: ܙ). ܘܶܐܡܰܪ ܠܗܘܢ ܝܫܘܥ: «ܡܰܢ ܕܰܡܩܰܒܶܠ ܠܟܘܢ܆ ܠܺܝ ܡܩܰܒܶܠ» (ܡܬܝ ܝ: ܡ) «ܡܰܢ ܕܰܠܟܽܘܢ ܫܳܡܰܥ܆ ܠܺܝ ܫܳܡܰܥ. ܘܡܰܢ ܕܰܠܟܽܘܢ ܛܳܠܶܡ܆ ܠܺܝ ܗ̱ܘ ܛܳܠܶܡ» (ܠܘ ܝ: ܝܘ). ܠܐܝܩܳܪܶܗ ܕܡܪܢ ܝܫܘܥ܆ ܡܶܬܝܰܩܪܺܝܢ ܐܳܦ ܡܫܰܡ̈ܫܳܢܰܘܗ̱ܝ.

ܘܰܒܦܽܘܪܣܐ ܗܢܐ ܕܨܰܘܡܐ ܩܰܕܝܫܐ ܕܰܐܪܒܥܺܝܢ܆ ܡܶܢܶܗ ܕܡܳܪܝܐ ܫܳܐܠܺܝܢܰܢ ܕܰܢܩܰܒܶܠ ܨܘܡܟܘܢ ܘܰܨܠܰܘ̈ܳܬܟܽܘܢ ܘܙܶܕ̈ܩܳܬܟܽܘܢ܆ ܘܕܢܰܫܘܶܝܟܘܢ ܕܰܒܚܽܘܠܡܳܢܐ ܫܰܠܡܐ ܬܶܗܘܽܘܢ ܡܥܰܕܥܕܺܝܢ ܚܘܺܝܚܳܐܺܝܬ ܘܚܳܕܝܐܝܬ ܠܥܺܐܕܐ ܕܰܩܝܳܡܬܐ ܦܳܪܽܘܩܳܝܬܐ܆ ܒܰܨܠܰܘ̈ܳܬܗ̇ ܕܒܬܘܠܬܐ ܩܕܝܫܬܐ ܡܪܝܡ ܝܠܕܬ ܐܠܗܐ܆ ܘܕܡܪܝ ܦܛܪܘܣ ܪܝܫܐ ܕܫܠܝ̈ܚܐ ܘܫܪܟܐ ܕܣܗܕ̈ܐ ܘܕܩܕ̈ܝܫܐ. ܘܐܒܘܢ ܕܒܫܡܝܐ ܘܫܪܟܐ.

ܟܬܝܒ ܒܩܠܝܬܢ ܦܛܪܝܪܟܝܬܐ ܒܕܪܡܣܘܩ ܕܣܘܪܝܐ

ܒܫܒܥܬܐ ܕܫܒܛ ܕܫܢܬ ܬܪܝܢ ܐܠܦܝ̈ܢ ܘܬܫܥ

ܕܐܝܬܝܗ̇ ܫܰܢ̱ܬܐ ܕܥܣܪܝܢ ܘܬܫܥ ܕܦܛܪܝܪܟܘܬܢ

ܒܫܡ ܐܝܬܝܐ ܡܬܘܡܝܐ ܐܠܨܝ ܐܝܬܘܬ‌ܐ ܕܟܠ ܐܚܝܕ

ܐܝܓܢܐܛܝܘܣ ܦܛܪܝܪܟܐ ܕܟܘܪܣܝܐ ܫܠܝܚܝܐ ܕܐܢܛܝܘܟܝܐ ܘܕܟܠܗ̇ ܡܕܢܚܐ

ܘܪܝܫܐ ܓܘܢܝܐ ܕܥܕܬܐ ܣܘܪܝܝܬܐ ܐܪܬܕܘܟܣܝܬܐ ܕܒܟܠܗ̇ ܬܒܝܠ

ܕܗܘ ܙܟܝ ܩܕܡܝܐ ܕܒܝܬ ܥܝܘܐܨ ܡ̄

 

«Kehnutluk, kilisenin kutsal gizemidir»

Elçi Pavlus diyor ki: ‘kimse kendi kendine itibar almaz, ancak Allah tarafından seçilen kimse bunu alır tıpkı Harun gibi’ (İbraniler 5: 4)

 

Rabbani dualarla bezenmiş havarisel bereketleri ruhani kardeşlerimize takdim ediyoruz. Başta mutluluğa erişmiş Hindistan Mafiryani Mor Basilyos I. Tuma, saygıdeğer metropolitler, manevi çocuklarımız kürepiskoposlar, rahipler, keşişler, diyakonlar, rahibeler ve koral şemmasları. Özellikle dünyanın dört bir yanında bulunan sevgili Ortodoks Süryani Toplumu, özenen Tanrının kayrasıyla; Bakire Meryem’in ve havarilerin ilki ve başı olan Elçi Petrus, tüm aziz ve şehitlerin dualarıyla korunmanızı niyaz ediyoruz. Âmin…

Sevgililerimiz, değerli sağlığınızı öncelikle soruyor, elçisel bereket ve atasal duayı size sunuyoruz. Diyoruz ki:

Kehnutluğun kutsal gizemi, ilahi bir gizemdir. Bu gizem aracılığıyla, Allah insanlar üzerine iyiliklerini yağdırıyor. Bu seçtiği kimseler, elbette ki Kendisinin seçtiği inanlı topluluğundan olan kimselerdir. Bunları çağırır, onlar da sesini duyarlar. Zira bunlar kendilerini O’nun hizmetine ayırırlar. Bunlar, Kutsal Ruh’un işleyiş ve kuvvetiyle kanun doğrultusunda el konma töreniyle terfi edilirler. Bu şekilde yetkiyi onları diğerlerinden kilisesi için ayıran Allah’tan alırlar. (Matta 10: 1-15 ve Luka 10: 1-12) Üstlendikleri derecelere göre, yaraşır görünen diğerlere de düzenli olarak bu yetkiyi v.d. verme yetkisine haizdirler. Bu yetki ve bağışların arasında: vaftiz’i, kutsanmayı, günahkârları günahlarından çözmeyi, kötüleri öteye itmek, kanunsuzları uzaklaştırmak, ayrılıkçıları ve tövbeye yanaşmayanları akıbete uğratmak, toplumun genelinde dua uygulamaları sağlamak, inanlılara önderlik yapmak ve çobanlık görevini üstlenmektir. (Yuhanna 20: 21-23 ve Elçilerin İşleri 20: ve I. Petrus 5)

Rabbimiz bedende görünmesindeki yönetmeliğini sonlandırırken, Kendine on iki elçi ve yetmiş müjdeci seçti. Bunları kendine ait her şeyi üzerine alarak, Kendine vekil atadı. (I. Korintoslulara 4: 1) Bu vekillerine, inanç ve kiliseyle ilgili hem hizmet hem de gizemleri uygulama yetkisini verdi. Bu konuyu kutsal İncil’de şöyle okuyoruz: ‘Akşam olunca, öğrencilerini çağırdı ve onlardan on iki seçti; onları elçiler diye tanımladı’ (Luka 6: 13). ‘İsa, onlara yanaştı onlarla konuştu ve onlara şöyle dedi: bana yerde ve gökte bütün yetki verildi. Böylece Babam beni nasıl gönderdiyse Ben de sizi öylece gönderiyorum. Gidin, bütün ulusları eğiterek çağırın. Onları Baba, Oğul ve Kutsal Ruhla vaftiz edin’ (Matta 28: 18-19). İsa onlara tekrar: ‘esenlik sizinle olsun, Babam beni nasıl gönderdiyse ben de sizi gönderiyorum. Bunları söylerken, onlara üfleyerek şöyle dedi: Kutsal Ruh’u kabul edin ve kimin günahını bağışlarsanız, bağışlanır, kimin günahını da bağlarsanız bağlanır.’ (Yuhanna 20: 21-23). Kimi atalarımızın öğretisine göre, Rabbimiz elçilerini Beytanya’ya çıkarttığında onlara episkoposluk derecesini bağışladı. ‘Onları eliyle takdis ettikten sonra, onlardan ayrıldı ve göğe çıktı’ (Luka 24: 50-51). Böylece el konma yoluyla episkopos adayı episkoposluk yetkisini, beraberinde de öğretim yetkisi, aklandırma, kutsama, yönetim ve yargılamayı kazanır. Bu gizemi Rabbimiz İsa Mesih kilisenin kuruluşu paralelinde tesis etti. Şöyle ki Petrus, açık ifadesiyle: ‘İsa diri Allahın Oğludur’ dediği andan itibaren İsa Simon’a: ‘ne mutlu sana, Yunus oğlu Simon!’ dedi. Bu sırrı sana açan insan değil, göklerdeki Babamdır. Ben de sana şunu söyleyeyim, sen Petrus’sun ve Ben kilisemi bu kayanın üzerine kuracağım. Ölüler diyarının kapıları ona karşı direnmeyecek. Göklerin egemenliğinin anahtarlarını sana vereceğim. Yeryüzünde bağlayacağın her şey göklerde de bağlanmış olacak; yeryüzünde çözeceğin her şey göklerde de çözülmüş olacak. (Matta 16: 17-19) Havariler bu gizemi böylece belirleyerek, her şehre pederler atadılar. Elçilerin İşleri kitabında deniliyor ki, ‘bunlar Rabbe tapınıp oruç tutarken Kutsal Ruh kendilerine şöyle dedi: Barnabayla Saul’u kendilerini çağırmış olduğum görev için Bana ayırın. Böylece oruç tutup dua ettikten sonra Barnabayla Saul’un üzerine ellerini koyup onları yolcu ettiler’ (Elçiler İşleri 13: 2-3). Tekrar onlar, yani pederler kilisenin hizmeti için gereksinim duyulan kişileri nasıl atadıklarını okuyoruz. Pavlus ve Barnaba hakkında şöyle diyor: ‘o kentte de Müjde’yi duyurup birçok öğrenci edindiler. Pavlus’la Barnaba daha sonra Listra Konya ve Antakya’ya dönerek öğrencileri Ruhça pekiştirdiler, imana bağlı kalmaları için onlara cesaret verdiler. Tanrı’nın Egemenliği’ne birçok sıkıntıdan geçerek girmemiz gerekir diyorlardı. İmanlılar için her kilisede keşişler seçtiler. Dua ve oruçla onları inandıkları Rabbe emanet ettiler’ (Elçilerin İşleri 14: 21-23). Elçi Pavlus öğrencisi olan Timoteos’a, kâhin terfi önerisini vererek şöyle diyordu: ‘peygamberlik sözüyle, keşişler kurulunun ellerini senin üzerine koymasıyla sana verilen ve hala sende olan ruhsal armağanı ihmal etme’ (I. Timoteos 4: 14). Pavlus öğrencisi Titus’a bir keşişin nasıl olması gerektiğini şöyle izah etti : ‘Sana gelince, sağlam öğretiye uygun olanı öğret. Yaşlı erkeklere ölçülü, ağırbaşlı, sağduyulu olmalarını buyur. İmanda, sevgide ve sabırda sağlam olsunlar’ (Titus 2: 1-2). Pavlus İbranilere olan mektubunda papazlık mevhibesi üzerine diyor ki: ‘Kimse baş kâhin olma onurunu kendi kendine alamaz; Ancak Harun gibi, Tanrı tarafından çağrılırsa alır’ (İbraniler 5: 4). Pavlus onlara dedi ki: ‘Tanrı kilisede ilkin elçileri, ikinci olarak peygamberleri, üçüncü olarak öğretmenleri, sonra mucize yapanları, hastaları iyileştirme armağanlarına sahip olanları, başkalarına yardım edenleri, yönetme yeteneği olanları ve çeşitli dillerle konuşanları atadı’ (I. Korintoslulara 12: 28). Bu günkü metropolitler, Rab’den el koyma yoluyla episkoposluğu alan ve elçi seçilen elçilerin halefleridir! (Elçilerin İşleri 14: 23). Her kilisede kendileri için keşişler seçtiler ve halen bu gelenek devam ediyor.

Bu konu için Pavlus diyor ki: ‘Birçok tanık önünde benden işittiğin sözleri, başkalarına da öğretmeye yeterli olacak; güvenilir kişilere emanet et’ (II. Timoteos 2: 2).

Kilisemizde Kutsal Kitaba yabancı olmayan Kehnutluğun üç derecesi bulunuyor. Bunlar:

1- Episkoposluk: ruhani çoban, genel anlamda nazır olmak ve yüce görev. Episkoposluk riyaset sorumluluğunda, yönetmelikçe kendi içinde düşük ve yüksek dereceleri vardır. Bunlar: patriklik, metropolitlik ve episkoposluktur.

2- Papazlık: (Elçilerin İşleri 14: 23 – Titus 1: 5) rahiplik rütbesine raban lakaplıdır. Kıdemli papaz derecesine de küroyo denilir. Küroyo, eskiden birden fazla köy yönetmeliğini üstlenen episkoposluk kurumun yardımcısıydı. Bu gün ise bir tek kilisede veya bir abraşiyenin papaz arkadaşları arasında en kıdemli sayılıyor. Küroyodan sonra papaz rütbesi gelir. Bu rütbeyi üstlenen papaz, genel anlamda, metropolitlere ayrılanlar papaz, şemmas ve kilise içindeki diğer atamalar dışında; kutsal ve ruhani gizemlere hizmet eder. Öncelikle bilmemiz gereken şudur: bu üç rütbenin eski ahit Kehnutluk sisteminde de bulunduğudur. Ancak bu görev ve rütbeler, Yeni Ahitte tamamlanmış ve olgunlaşmıştır. Bu şu demektir: patrikler, kâhinler ve levililerdir. Başka bir deyişle, bu üç derece göksel birimlerin üç melek düzenidir. Bu düzen, Eleksanderiyeli aziz Kılimis’in iddiasına göre: episkoposlar, kâhinler ve şemmaslar meleklerin üçlü övgüsüne eş değerdir. Üçüncüsü, bu düzenin her birisi kendi içinde üç derece barındırıyor. Öyle ki göksel üç kilisenin mümesilliğini doldursun.

3- Şemmaslık: bu göreve diyakoz veya diyakon adı da verilir. Bu, Tanrıya hizmet demektir (Elçilerin İşleri 6: 6 & 13: 2-3). Diyakozlukta, beş derece bulunur. Bunlar: 1 baş diyakoz (Baş diyakoz, bir abraşiyede bulunan tüm diyakozların başıdır) 2 diyakoz 3 afudyakun 4 koruyo 5 mzamronodur.

Kehnutluğun hizmetçisi, sadece metropolite mahsustur. Çünkü terfi edilecek adayı terfi etme eylemi hukuken ona aittir (Elçilerin İşleri 6: 6 ve 13: 2-3). Bu eylemin fiziki kısmı uygulaması kehnutluğ’a seçilenin üzerine el koymak ve bununla ilgili dua metropolite ayrılmıştır. Bu, metropolit seçilenin üzerine Kutsal Ruh’un kayrası inmesini isteğine bağlıdır. Zira önemlisi: fiziki olmayan bölümdeki içerik; seçilen adayın Allah’tan alacağı yetkiyle günah bağlaması ve çözmesi, aklandırma, takdis etme, öğretim ve kültür hayata geçirme olgusudur.

Kehnutluk gizeminin meyveleri: kilisede onun tüm derecelerini korumaktır. Sadece korumakla kalmayıp dua seansları düzenlemek ve onlara bağlı olmak, abraşiye mensuplarına ve çobanına karşı kusursuz saygı, abraşiye bireylerine episkoposlar tarafından bağışlanacak olgun bereket ve nihai olarak kilisenin yedi gizeminin kehnutluğun meşru sayılan her derecesine hizmet etmektir. Binaen aleyh, Hıristiyan inancının temellerini gerçeklere dayanarak inanlı topluma öğretmektir. Bu ancak bir din adamının, yüce ve göksel faziletlerle süslenip karakterini Kutsal İncilin çizgisinde halka yapacağı vaaz ve yorumlarla olur. Bu, söz ve eylemle olmalıdır ki, göksel Baba’nın adı yüceltilsin. Böylece bu bilinçle, inanlı topluluğu kilise rütbelilerine karşı mutlak saygı duymalı. Buna karşın din adamların da kendilerine saygınlık duygularını beslemeliler; çünkü bu yetkililerin amaçları, inanlıların kurtuluşu olmalıdır. Nitekim: ‘insanlar arasından seçilen her baş kâhin, günahlara karşılık sunular ve kurbanlar sunmak üzere Tanrı’yla ilgili Konularda insanları temsil etmek için atanır. Bilgisizlere, yoldan sapanlara yumuşak davranabilir; çünkü kendisi de zayıflıklarla kuşatılmıştır. Bundan ötürü, halk için olduğu gibi, kendisi için de günah sunusu sunmak zorundadır’ (İbraniler 5: 1-3). Episkopos ve kâhinlerin imanlı nüfusun cümlesinin kurtuluşuna özenmeliler. Aziz Pavlus diyor ki: ‘Kendinize ve Kutsal Ruh’un sizi gözetmen olarak görevlendirdiği bütün sürüye göz kulak olun. Rab’in kendi kanı pahasına sahip olduğu kiliseyi gütmek üzere atandınız’ (Elçilerin İşleri 20: 28). Çoban ve kâhinlerimiz saygıyı hak etmelerinin nedeni: Allahın vekilleri ve Mesih’in hizmetkârları oldukları içindir. (I. Korintoslulara 4: 1). Elçi Pavlus bununla ilgili şunu ekliyor: ‘böylece insanlar bizi Mesih’in hizmetkârları ve tanrı’nın sırlarının kâhyaları saysın’ başka bir değişle: ‘kardeşler, aranızda çalışanların, rab yolunda size önderlik edip eğitim verenlerin değerini bilmenizi rica ederiz’ (I. Selaniklilere 5: 12). ‘Tanrı’nın sözünü size iletmiş olan önderlerinizi anımsayın. Yaşayışlarının sonucuna bakarak onların imanını örnek alın’ (İbraniler 13: 7). İsa onlara şöyle dedi: ‘sizi kabul eden beni kabul etmiş olur. Beni kabul eden de beni göndereni kabul etmiş olur.’ (Matta 10: 40). ‘sizi dinleyen beni dinlemiş olur, sizi reddeden beni reddetmiş olur. Beni reddeden de beni göndereni reddetmiş olur.’ (Luka 10: 16). Aslında Rabbimiz İsa’nın adıyla, O’nun hizmetkârları da onurlandırılıyor.

Bu kırk gün orucu münasebetiyle, Rabbe yalvarıyoruz ki, dua, yardımlaşmalarınızı ve orucunuzu kabul etsin. O kadar ki sağlık, sıhhat ve esenlikle gelecek olan Kurtuluş, Diriliş Bayramını sevinç ve coşkuyla karşılayıp kutlamanızdır. Allah’ın Annesi Kutsal Bakire Meryem’in, elçilerin başı Mor Petrus, tüm aziz ve şehitlerin dualarıyla. Kadasetli patriğimiz bereket duasıyla açık mektubunu, Abun d’beşmayo duasıyla kapatıyor ܘܐܒܘܢ ܕܒܫܡܝܐ ܘܫܪܟܐ.

 

 

Bu açık mektup: Suriye Başkenti Şam’daki Patriklik

Odamızda 7 Şubat 2009, Patrikliğimizin

  1. yılında yazıl

 

 

ܒܫܡ ܐܝܬܝܐ ܡܬܘܡܝܐ ܐܠܨܝ ܐܝܬܘܬ‌ܐ ܕܟܠ ܐܚܝܕ

ܐܝܓܢܐܛܝܘܣ ܦܛܪܝܪܟܐ ܕܟܘܪܣܝܐ ܫܠܝܚܝܐ ܕܐܢܛܝܘܟܝܐ ܘܕܟܠܗ̇ ܡܕܢܚܐ

ܘܪܝܫܐ ܓܘܢܝܐ ܕܥܕܬܐ ܣܘܪܝܝܬܐ ܐܪܬܕܘܟܣܝܬܐ ܕܒܟܠܗ̇ ܬܒܝܠ

ܕܗܘ ܙܟܝ ܩܕܡܝܐ ܕܒܝܬ ܥܝܘܐܨ ܡ̄

 

«The Sacrament of Priesthood«

The Apostle Paul wrote: “One does not take this honor upon himself; but he is called by God, just as Aaron was.” (Hebrews 5:4).

We extend our apostolic benediction and greetings to our brethren, His Beatitude Mor Baselius Thomas I, Catholicos of India, and their Eminences the Metropolitans; our spiritual children the reverend priests, monks, nuns, deacons and deaconesses, and our blessed Syrian Orthodox people all over the world. May the divine providence embrace them through the intercession of the Virgin Mary, the Mother of God, and St. Peter, the chief of the apostles, and the rest of the Martyrs and Saints. Amen.

Our beloved, we inquire about your wellbeing and offer our humble prayers as we say:

The sacred sacrament of Priesthood is a divine providence that God bestows upon some people He chooses from amongst the faithful. He calls them whereas they agree to the call and consecrate their lives for His service. They receive the legal and canonical ordination through the exertion of the Holy Spirit and His strength. As a result, they obtain authority that distinguishes them in terms of service of the church, its governing (Matthew 10:1-15 and Luke 10:1-12) in line with the power of the rank they accept. They also deliver regularly the holy sacraments to those who deserve them, i.e. baptism, confirmation, forgiving the sins of repenters, isolating the unconventional offenders, criminals and nonrepenting heretics, directing the faithful, praying for them and taking care of them (John 20:21-23 and Acts 20 and 1.Peter 5).

When the Lord Jesus was carrying out his godly economy, he chose twelve apostles and seventy disciples entrusting them His sacraments
(1 Corinthians 4:1). He appointed them to perform spiritual services and celebrate the ecclesiastic sacraments (Luke 6:13). We read thus in the holy gospel: “When morning came, he called his disciples to him and chose twelve of them, whom he also designated apostles” (Luke 6:13). “Then Jesus came to them and said: ‘All authority in heaven and on earth has been given to me, therefore go and make disciples of all nations, baptizing them in the name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit’.” (Matthew 28:18-19). “Again Jesus said: ‘Peace be with you! As the Father has sent me, I am sending you’ and with that he breathed on them and said: ‘Receive the Holy Spirit, if you forgive anyone his sins, they are forgiven; if you do not forgive them, they are not forgiven’.” (John 20:21-23). According to the teachings of our Fathers, the Lord had ordained his apostles as bishops “when he had led them out to the vicinity of Bethany, he lifted his hands and blessed them, while he was blessing them, he left them and was taken up into heaven” (Luke 24:50-51). As said in the order of consecration, the bishop receives authority of: teaching, forgiving, sanctifying, governing and legislating. The Lord has instituted the sacrament of Priesthood straight away after proclaiming the establishment of the church subsequent to the confession of the apostle Peter that He is the son of the living God. Thus he said to Peter: “Blessed are you, Simon son of Jonah, for this was not revealed to you by man, but by my Father in heaven. And I tell you that you are Peter, and on this rock I will build my church, and the gates of Hades will not overcome it. I will give you the keys of the kingdom of heaven; whatever you bind on earth will be bound in heaven, and whatever you loose on earth will be loosed in heaven” (Matthew 16:17-19). Moreover, the apostles pointed to this sacrament while ordaining priests in every city or town (Acts 13:2-3). It is recorded in the Acts of the Apostles that “while they were worshipping the Lord and fasting, the Holy Spirit said: ‘Set apart for me Barnabas and Saul for the work to which I have called them’ so after they had fasted and prayed, they placed their hands on them and sent them off” (Acts 13:2-3). In their election as priests for carrying out the service in the churches, we read as well the author of the Book of the Acts of the Apostles writing about Paul and Barnabas: “they preached the good news in that city and won a large number of disciples, then they returned to Lystra, Iconium and Antioch, strengthening the disciples and encouraging them to remain true to the faith, and saying that: ‘We must go through many hardships to enter the kingdom of God’. Paul and Barnabas appointed elders for them in each church and, with prayer and fasting, committed them to the Lord, in whom they had put their trust” (Acts 14:21-23). The apostle Paul encourages his disciple Timothy on the priestly ordination stating: “do not neglect your gift, which was given you through a prophetic message when the council of elders laid their hands on you” (1.Timothy 4:14). Furthermore, he reminds his disciple Titus the requisites to be met in a priest saying: “you must teach what is in accord with sound doctrine, teach the older men to be temperate, worthy of respect, self-controlled, and sound in faith, in love and in endurance” (Titus 2:1-2). And in his letter to the Hebrews, he announces the following about the gift of priesthood: “One does not take this honor upon himself; but he is called by God, just as Aaron was.” (Hebrews 5:4). He adds elsewhere: “and in the church God has appointed first of all apostles, second prophets, third teachers, then workers of miracles, also those having gifts of healing, those able to help others, those with gifts of administration, and those speaking in different kinds of tongues.” (1.Corinthians 12:28). Nowadays, the bishops are the legatees of the apostles: they became so by the laying of hands of their predecessors (Acts 14:13). Above and beyond, they selected priests for every church. This uninterrupted line continues till this present day.

In this respect, the apostle Paul writes: “and the things you have heard me say in the presence of many witnesses, entrust to reliable men who will also be qualified to teach others” (2 Timothy 2:2).

In our church, there exist three levels of priesthood, clearly found in the holy gospel:

  • Bishops or the overseers, for the general spiritual care: this is particular to the head priests with relatively high or low power and administrative authority. It consists of three ranks: Patriarch, Metropolitan and Bishop.
  • Elders or Priests (Acts 14:23 and Titus 1:5): ) Archpriest (Khuroyo or Cor-Episcopo), formerly known as the bishop’s assistant in towns while nowadays he is called the head-priest of the church or the diocese, b.) Monk-priest (Raban) and c.) Priest. Those at this level, generally celebrates the holy sacraments and all the spiritual services except those reserved for the bishop, namely ordination of priests or deacons and distributing the ecclesiastical positions in the diocese. At this point, it is worth noting that: first, these three levels existed in the priesthood of the Old Testament which was completely modified in the New Testament: there existed head-priests, priests and Levites. Second, these three levels resemble the higher levels which are also three which made Saint Clemis of Alexandria write: the ranks of bishops, priests and deacons bear resemblance to the glory of the angels. Third, every level of these three levels has within it three ranks forming a total of nine ranks analogous to the heavenly ranks.
  • The office of the Deaconate, i.e. the service of God (Acts 6:6 and 1.Timothy 3:8-10): its ranks are the evangelical deacon, the sub-deacon also called deacon of the epistles, the reader and the singer as well as the archdeacon who is the chief deacon in the diocese.

The servant of the sacrament of priesthood is the bishop himself for only he has the right of laying hands on the head of the ordainee (Acts 6:6 and 13:2-3). The perceived part of the sacrament of priesthood is the laying of hands of the bishop on the head of the ordainee together with the special prayer, whereby the bishop implores the divine grace to dwell upon the ordainee through the power of the Holy Spirit. As for the non-apparent part, it is the divine grace that the ordained priest accepts from God along with the authority to loose and bind sins, teach, discipline, consecrate and sanctify.

The fruits and products of the sacrament of priesthood are: preserving of the ranks of priesthood in the church, committing to order, working according to the duties and the privileges of the shepherds and the flock, and distributing of God’s graces and blessings to the believers. In addition, priesthood ensures performing the sacraments of the church in keeping with the regulations of the levels and clerical ranks, along with teaching the truth of the noble Christian Faith and doctrines to the believers. Also, priesthood sets apart special men having the blissful virtues to be a fine model for the faithful in preaching the holy gospel, saying or doing what aims at the praise of the name of the Heavenly Father, respecting the priestly ranks and seeking the salvation of the souls of the faithful, “Every high priest is selected from among men and is appointed to represent them in matters related to God, to offer gifts and sacrifices for sins. He is able to deal gently with those who are ignorant and are going astray, since he himself is subject to weakness. This is why he has to offer sacrifices for his own sins, as well as for the sins of the people.” (Hebrews 5:1-3). Therefore, priests and bishops are answerable about the salvation of the believers’ souls, “keep watch over yourselves and all the flock of which the Holy Spirit has made you overseers, to shepherds the church of God which he bought with his own blood”
(Acts 20:28). Thus, committed Christians have to honor their priests and their shepherds for they are the servants of Christ and stewards of the mysteries of God (1.Corinthians 4:1). Hence, the apostle Paul writes: “we ask you, brothers, to respect those who work hard among you, who are over you in the Lord and who admonish you” (1.Thessalonians 5:12 and Hebrews 13:7). The Lord Jesus has also said: “He who receives you receives me” (Matthew 10:40), and “he who listens to you listens to me; he who rejects you rejects me” (Luke 10:16), Therefore, in honor of the Lord Jesus, we honor his servants.

In the occasion of the Holy Lent, we ask the Lord to accept your fasting, your prayers and your charity. May He make you worthy to celebrate the glory of the resurrection, in joy, happiness and good health through the intercession of the Virgin Mary; the Mother of God,  St. Peter; the chief of the apostles, and the rest of the Martyrs and Saints. May God bless you  ܘܐܒܘܢ ܕܒܫܡܝܐ ܘܫܪܟܐ

 

 

Issued at our Patriarchate in Damascus, Syria,

On the 7th of February, in the year Two Thousand and Nine,

which is the 29th year of our Patriarchal Enthronement.